dr Paweł Łukowiec

Kompozytor, pedagog.

Urodzony w 1973 roku, w Jarosławcu. Doktor sztuki w dyscyplinie kompozycja. Absolwent Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu, w klasie kompozycji prof. Jana Antoniego Wichrowskiego. Adiunkt Instytutu Edukacji Muzycznej Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach, gdzie prowadzi zajęcia z kompozycji, instrumentacji i przedmiotów teoretycznych. Autor współczesnej muzyki symfonicznej i kameralnej, chóralnej, teatralnej i elektronicznej. W dorobku artystycznym posiada wiele publikacji nutowych, koncertów krajowych  i zagranicznych (m. in. w Stanach Zjednoczonych, Chinach, Włoszech, Hiszpanii, Francji, Niemczech, Danii, Izraelu i in.) oraz nagrań płytowych. Jest laureatem 17 nagród na międzynarodowych i krajowych konkursach kompozytorskich, pięciokrotnie nagrody Rektora Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach za wybitne osiągnięcia artystyczne oraz Nagrody Marszałka Województwa Świętokrzyskiego za bogaty dorobek twórczy i aktywność kulturalną.

Odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Charakterystyczny, rozpoznawalny i skrystalizowany język dźwiękowy Pawła Łukowca zawiera się w szerokim spektrum wypowiedzi. W swoich kompozycjach łączy różne techniki kompozytorskie w zależności od potrzeb estetycznych utworu   i aparatu wykonawczego (począwszy od muzyki na instrumenty solowe, poprzez kameralistykę po wielką orkiestrę symfoniczną i chóralną).

Muzyka chóralna inspirowana jest najczęściej tekstem. Kompozytor wyznaje zasadę, iż aby dokonała się właściwa synteza sztuk – słownej i muzycznej niezwykle istotne są informacje zawarte w treści, a więc jego budowa formalna, konstrukcja energetyczna, wynikająca z lokacji akcentualnej oraz aura towarzysząca przekazowi słownemu. Stąd, pojawiają się: kompozycje inspirowane chorałem gregoriańskim (Ave Regina coelorum na chór a cappella), wątki aleatoryczne i sonorystyczne (Pasja – widowisko taneczno-słowno-muzyczne z udziałem solistów, chóru i wielkiej orkiestry symfonicznej), czy daleko posunięta diatonika (Media vita i De profundis na chór a cappella).

W kompozycjach elektronicznych kompozytor eksponuje ukryte możliwości instrumentów akustycznych za pomocą quasi preparacji, polegającej na generowaniu i modyfikacji sygnału wyjściowego za pomocą wybranej aparatury elektronicznej (L’automne rousse na skrzypce i procesor dźwięku), stosując na potrzeby kompozycji specjalną notację muzyczną. W innych (Dyptyk na obój i taśmę – Enigma i Stagnation in the nothingness na obój i taśmę kompozytor ulokował brzmienie akustyczne instrumentu w przestrzeni elektronicznych efektów sonorystycznych, nie pozbawiając przy tym utworu wątków melodycznych    i harmonicznych. Mając na celu zestawienie dwóch światów – akustycznego     i syntetycznego stawia instrumenty w niecodziennym świetle wypowiedzi muzycznej.

Wrażeniowy charakter kompozycji fortepianowych (Impresje na fortepian) jest efektem fascynacji brzmienia fortepianu oraz możliwościami tkwiącymi   w całotonowej i kwartowej organizacji materiału dźwiękowego. Zestawia też tradycyjny język wypowiedzi z możliwościami sonorystycznymi instrumentu (wirtuozowskie Furioso na fortepian) uzyskując zamierzony efekt estetyczny w utworze.

Większość kompozycji opatrzona jest daleko posuniętymi rozwiązaniami harmonicznymi. Ten właśnie element dzieła muzycznego kompozytor stawia na wysokiej pozycji wśród pozostałych (Anamorphosis na fortepian i smyczki – kompozycja napisana dla Marka Mizery).

Twórca chętnie korzysta z technik kompozytorskich twórców różnych epok, np.: Tryptyk na smyczki i perkusję przejawia tendencje „neobarokowe”. Nie ma w tym utworze stylizacji elementów barokowych w ścisłym tego słowa znaczeniu, choć nawiązanie do form tego stylu pociąga za sobą typowe dla baroku zasady snucia motywicznego,  przekształcenia materiału tematycznego, typową linearność faktury, oraz charakterystyczny typ melodyki barokowej. Wszystkie te elementy ujęte w trzyczęściową formę (także nawiązującą do stylistyki tego okresu) realizowane są na bazie współczesnego języka harmonicznego oraz nietypowej koncepcji instrumentacyjnej.

Na potrzeby powstania utworów stworzył kilkudźwiękowe skale, oparte na wewnętrznej symetrii, które stanowią budulec kompozycji akordeonowych (Transformations harmoniques i Fractal structures na akordeon solo).

Pojawiają się także konsekwentnie rozwijane formuły rytmiczne (Rhythmic sequences na akordeon).

W dorobku artystycznym kompozytora znajdują się także efektowne i chętnie wykonywane utwory przeznaczone dla młodszych wykonawców (Miniatury dziecięce na fortepian, Passimofon na fortepian, Miniatury akordeonowe i in.).

Kompozytor może poszczycić się wieloma kompozycjami i opracowaniami znanych dzieł na chór a cappella w niekonwencjonajnej szacie aranżacyjnej, prezentującej ww. aparat wykonawczy w niecodziennym świetle sposobów przekazywania treści słowno-muzycznych (Miłość ci wszystko wybaczy, piosenki M. Grechuty i in.).

Nietuzinkowa wrażliwość na przekaz estetyczny emanujący na płaszczyźnie odmiennych rodzajów sztuk (poezja, taniec, sztuka teatralna) pozwala na efektowne kształtowanie dzieła muzycznego, towarzyszącego także w innych obszarach wypowiedzi (Tajemnice wirtualnego świata, Pchła szachrajka, Zakochany Paryż, Święta przy Tobie chwila i in.).

Kompozytor interesuje się muzyką spektralną, co może zapowiadać kolejną odsłonę organizacji dźwiękowej w jego następnych kompozycjach.

Utwory Pawła Łukowca są chętnie wykonywane przez artystów na całym świecie (m. in. w Stanach Zjednoczonych, Chinach, Włoszech, Hiszpanii, Francji, Niemczech, Danii, Izraelu i in.) i z powodzeniem przyjmowane przez szerokie grono odbiorców.

Paweł Łukowiec aktywnie angażuje się także w sferze pedagogicznej. W ramach prowadzonych przedmiotów powstało wiele ciekawych prac autorstwa studentów, które prezentowane są w postaci spektakli, koncertów, nagrań i innych przedsięwzięć artystycznych.